Vertrekkersstress... juni 2017

Ja vestrekkersstress, wanneer is het begonnen, ik zou het niet meer weten. Je rolt er gewoon in, ineens is het er. Ik denk dat het ergens in maart was terwijl we in november al druk bezig waren met voorbereidingen maar nog geen stress, alleen bezig zijn met de leuke voorbereidingen voor het verwezenlijken van “onze” droom.

Ik zeg onze droom maar eigenlijk is het Martens droom, die er al is van het begin dat ik hem ken en dat is lang! Hij is tenslotte de zeiler en ik de meezeiler of zoals wij het noemen de reiziger.

Marten is al vanaf oktober bijna elk weekend bezig op de boot. Nadat we besloten hebben geen andere boot te kopen kwam er een wensenlijstje op tafel waaronder het vernieuwen van de kombuis. Dat heeft hij geweten, maandenlang is hij eraan bezig geweest, vaak geholpen door zijn vriend Boudewijn. Maar het resultaat is prachtig en we zijn er erg blij mee.

Naast het klussen aan de boot kwamen ook de praktische dingen.

Wat doen we met het huis, de auto en de hond? Vooral dat laatste is wel een moeilijk ding. Zou hij mee kunnen? Dat stuit toch wel op een heleboel bezwaren. Het zou betekenen dat we elke dag toch aan land zouden moeten kunnen. Ook willen we veel gaan ankeren. Zouden we dan toch een andere baas voor hem moeten zoeken? Nu begint de stress. Na veel wikken en wegen besluiten we toch te gaan voor deze optie, maar wel met een naar gevoel.

Na wat strubbelingen vinden we een prima gezin voor hem en zijn daar erg blij mee.

Nu kunnen we ons richten op het huis en krijgen ook wat meer tijd voor andere dingen omdat we eind april allebei stoppen met werken.

Maar nu komen we ook in een rollercoaster terecht van allerlei administratieve dingen afhandelen gemixt met afscheid, afscheid en afscheid. En als er iets is wat ik niet echt leuk vind is afscheid nemen.

We hebben nu meer tijd maar er komen ook steeds meer dingen bij die we nog even moeten doen. Omdat we ons huis willen verhuren vinden we het ook nodig om 2 slaapkamers nog even op te pimpen hetgeen inhoudt: schuren, schilderen, behangen. Maar dat is nu klaar en laat de huurders maar komen! Tot op heden  echter nog niet. En oh ja we willen ook nog een auto verkopen, maar dat gaat ook niet zo gemakkelijk. Wil nou niemand met dit mooie weer een cabrio? Nog niet dus.

Nu Marten helemaal vrij is zit (werkt) hij elke dag op de boot. Er is nog het e.e.a. te doen waarbij ik nog niet van nut kan zijn.

Wat ons steeds meer gevraagd wordt: “wanneer vertrekken jullie en wat is de eerste bestemming?” Beide weten we nog niet. We gaan weg als we klaar zijn en onze eerste bestemming is richting zuid.

Wat we wel weten is dat we nu echt last hebben van vertrekkersstress en bijna nergens anders meer aan kunnen denken. Ons hele leven staat in het teken van vertrekken. Maar ook van deze periode moet je af en toe genieten want over een paar weken is dat over en zitten we echt heel ontspannen op ons bootje.