De oversteek van Rabat > Lanzarote: 

                                                                                Mr Murphy zeilde mee…

 

               De route van Rabat naar Lanzarote gaat eerst langs Marokko

We besluiten om met de twee andere vertrekkersboten op te zeilen (de Syrinx en de Hajo) naar de Canarische eilanden. De keuze op ons palaver valt op het eiland Graciosa, maar spreken af dat we onderweg wel zien of dit een goede keuze is. We hadden de Marina van Graciosa al een mail gestuurd, maar er was geen reactie gekomen.

We zorgen dat de boot is gevuld met de boodschappen die nodig zijn voor een trip van 450 zeemijlen ofwel 833 kilometer. We zullen er zo’n 4 dagen en nachten aaneengesloten over doen. Tot nog toe was onze langste tocht samen 48 uur, deze wordt twee keer zo lang.

Het wordt een tocht waar Mr. Murphy meereist.

We halen de laatste weerberichten op en die zien er veelbelovend uit. Met Bram, een zeilvriend van al vele tochten, spreek ik het laatste bericht door met het doel dat ik hem na twee dagen over de satelliettelefoon bel om de veranderingen in de weerssituatie door te spreken. We zien dat we bij Safi meer wind kunnen verwachten vergezeld van golven van 2-3 meter schuin van achteren. Safi ligt op zo’n 40% van de route en we verwachten er na zo’n 40 uur te zijn. Op het zelfde weerbericht zien we dat later de wind en golven alweer gaan afnemen.

Vlak voor vertrek haal ik de allerlaatste gribfile op (weerbericht) en check ik in grote stappen van 24 uur de verwachting. Dat blijkt dus een fout te zijn zoals later zou blijken.

 

 

                               

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 

 

                                       Vertrek Rabat.

We klaren uit bij de politie en douane en worden door een loodsboot naar buiten begeleid samen met de andere twee schepen en zetten zeil naar het zuiden.

De reis verloopt voorspoedig tot we de buurt van Safi komen en inderdaad in deze wind en golfsituatie komen omdat we toch eerder dan verwacht daar in de buurt zijn. We rollen het voorzeil weg, en borgen het grootzeil met een bulletalie (een lijn van het einde van de giek naar het voorschip) om te voorkomen dat het, bij een eventuele gijp, met geweld overslaat. De wind en golven nemen toe als de duisternis invalt. De maan komt vol op als de zon ondergaat, een mooi moment. De wind en brekende golven maken veel herrie om ons heen. Ik zorg dat de kajuitingang wordt afgedekt voor een eventuele breker in de kuip. Diny probeert eten te maken terwijl de boot schudt, schommelt, stijgt en daalt. Het valt niet mee. We besluiten binnen te gaan zitten en plaatsen een antislip kleedje op de tafel om niet alles direct te zien verdwijnen op de vloer of op de bank. Toch is het binnen een oase van rust. Het is eigenlijk ongelooflijk dat er zo veel stilte heerst terwijl het buiten spookt. Er komt een heel tevreden gevoel over ons. De stuurautomaat doet zijn werk, en we prijzen ons gelukkig.

Plots een klapgijp!

De boot is gedraaid op een grote golf en ligt dwars op de golven. Binnen is het een zooi vanwege alle troep die door de boot vliegt en buiten slaat een grote golf over de boot heen die ons zonnepaneel meeneemt. Omdat de boot dwars ligt en het grootzeil op de bulletalie aan stuurboord vast wordt gehouden is de boot onbestuurbaar.

We liggen dus te rijen op de golven met zo’n windkracht 6 om ons heen in het donker. Ik wil de motor starten om met motorkracht weer op koers te komen. Maar de motor start niet… De accu lijkt leeg te zijn…

Wat nu? Ik vraag Diny een mes mee naar buiten te nemen en snij daarmee de bulletalie door, want om in deze omstandigheden naar het voordek te kruipen om het los te krijgen is niet veilig. Met een klap slaat de giek over en wordt de boot weer bestuurbaar. We draaien de kont weer in de wind en er komt weer snelheid in de boot waarmee de rust een beetje terugkomt ondanks dat we stijf staan van de stress. Ter voorkoming van erger sjor ik het grootzeil vast aan de giek om een nieuwe gijp te voorkomen, terwijl de boot van gangboord naar gangboord in de golven slaat. Hierbij komt het val (touw) deels vast in de mast omdat deze om de radar krult… Ik bind de zooi, die het inmiddels is, vast aan de giek met alle lijnen die ik vinden kan en kruip terug naar de kuip.

Met de reserve accu krijg ik de motor weer aan de gang. (De reserve accu is aan boord gekomen nadat ik Lowestoft ook al eens met een lege accu ben aangelopen) Gelukkig loopt de motor maar deze geeft een fluitend alarm. We zien op de plotter dat er in de buurt van Safi een baai is die redelijk beschut is. Als we die aan kunnen lopen dan kan ik de motor reparatie afmaken. (Ik denk op dat moment dat er een zekering stuk is die moeilijk te bereiken is, en in deze golven wil ik niet over een hete en draaiende motor gaan hangen) We delen de beide andere zeilboten mee dat we van de koers afwijken en wat onze plannen zijn, en zij proberen de snelheid van hun boot te verminderen alhoewel dat niet meevalt omdat ze al behoorlijk gereefd waren. Wat fijn dat ze dat voor ons doen!

Na anderhalf uur bereiken we de baai met een luwte voor de golven maar worden we tevens getrakteerd op 35 knopen ( 7 Bf) acceleratie wind die zich om de klif opbouwt. Vergezeld van een flinke groep enthousiaste dolfijnen racen we de baai binnen. Ik heb er amper oog voor.

Tot mijn verbazing zie ik ineens dat de toerentalmeter het weer doet en dat het motortemperatuurmetertje weer werkt en dat het alarm uit is gegaan. Is het dan toch niet de zekering waarvan ik gedacht had dat dat de oorzaak was? Ik denk dat het alarm dan toch door de te lage accuspanning was veroorzaakt en daarom draaien we de boot weer richting zee om ons bij de andere twee boten te voegen. We zijn weer onderweg, en roepen de andere boten op om te vertellen dat we vol gas achter ze aan gaan! 

Ik redeneer dat de gijp ook veroorzaakt kan zijn door een leeg getrokken accu en dat daardoor de autopilot gestopt is. Nu lijkt de boel weer te laden en doet hij weer zijn werk. We varen de nacht door op de motor en lopen de andere boten weer in.

De volgende dag is de wind weer aardig afgenomen en varen we nog steeds op de motor maar met een puntje zeil bij. Ik test de motor door hem uit te zetten en weer te starten. Ik had dat nog niet eerder gedurfd vanwege mijn onzekerheid over de oorzaak.

 

 

                                       Halverwege de rit overleg met Bram over de Satelliettelefoon over de wind en golfsituatie.

 

Ik probeer de autopilot aan te passen aan de staat van de zee. Deze hobbelige zee vraagt heel veel correcties, en die zijn te dempen door de ‘gain’ te veranderen.

Dan gaat ook dat mis. Onze autopilot gaat in storing. Ook dat nog!

We hebben op dat moment nog een kleine 100 mijl te gaan en ik besluit op de hand te gaan sturen. Het vooruitzicht is dat dat 20 uur gaat duren! Weer overleggen we met de andere boten en besluiten deze afstand naar Lanzarote zo snel mogelijk af te leggen. We houden de bootsnelheid hoog met behulp van de motor.

 

  

                                                                                                           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zo zie je er uit na 20 uur sturen na een slechte nacht en een bezoek van Mr. Murphy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Overdag proberen we via de satelliettelefoon de haven van het eiland Graciosa te bereiken om te vragen of wij met drie boten welkom zijn, maar krijgen geen toestemming en besluiten om naar Lanzarote te varen naar de Marina van Arrecife om daar uit te rusten en de reparaties te gaan doen.

Onderweg zie ik de eerste zeeschildpad naast de boot en realiseer me hoe prachtig het is wat we doen. Jammer dat het stress niveau nog zo hoog is bij ons, we zouden bijna vergeten hoe bijzonder het is.

De motor blijft aan en ik stuur de hele nacht door. Diny houdt mij wakker door af en toe van binnen te roepen en de laatste uren bij me te gaan zitten. We houden het vol en komen aan in Lanzarote!

                               Lanzarote vanaf zee: we zien al van verre hoeveel kraters er op dit eiland zijn.

We zijn bijna te moe om te slapen. Na ons lopen de medezeilers van de Hajo en de Syrinx binnen en houden we toch een steigerborrel, waarna we in een diepe slaap vallen. Veilig aan een steiger met zeilers uit de hele wereld om ons heen. Ons eerste grote doel bereikt: The Canaries!

                                                              De lagune in Arrecife: Biertje verdiend!

En dan nog even dit:

Iedereen die ons een beetje kent weet dat dit voor Diny een ‘nachtmerrie-scenario’ was en kan zich dan ook voorstellen hoe ontzettend trots ik op haar ben zoals zij zich voor en tijdens de tocht ongelooflijk dapper heeft opgesteld. Zo’n tocht zou best een breekpunt kunnen zijn van onze plannen, maar het is anders. Integendeel! Wij hebben de Canarische eilanden bereikt en we voelen ons hier goed bij. De komende tijd blijven we hier tussen de eilanden hoppen, Kerst vieren, 2018 inluiden, de lente verwelkomen, visite ontvangen en zo veel mogelijk genieten! Maar eerste wat zaken te herstellen.

 

                      We proosten bij de steigerborrel met een fles ‘Be Dutch’ gekregen van de ex-collega’s van patiëntenvervoer!

 

***************************

Technische noot:

1)We hebben al eens eerder een lege accu gehad toen we na een 24 uurs trip in Lowestoft aankwamen. Om dit te voorkomen en heb daarna getest, met de start accu’s losgekoppeld, dat de autopilot gewoon aanging. Hieruit geconcludeerd dat deze dus op de service accu (dus niet de start accu) is aangesloten. Na grondig onderzoek in Arrecife blijkt echter dat de hydraulische pomp van de stuur automaat wel wordt aangedreven met stroom uit de startaccu, de rest van de automaat niet. Heeft dus een tweede voeding. Met deze nieuwe kennis kan ik dit probleem voorkomen. Wel nieuwe draden trekken!

2) Voor de instelling van de automaat had ik vrij onduidelijke handgeschreven instructies van de vorige eigenaar mee. Hierdoor heb ik een verkeerde parameter veranderd met het falen van de automaat als resultaat. Op het moment van schrijven is dit hersteld, maar we moeten het nog gaan testen.

***************************

Aanvulling van Diny.

Na een heerlijke tijd in Rabat vond ik het fijn om met de 2 andere boten op te kunnen varen naar de Canarische Eilanden. Ik voelde me wel wat gespannen maar dat heb ik altijd wel voor een langere zeiltocht.

De eerste 2 dagen gingen goed, lekker zonnetje, mooie sterrenhemel en supermaan in de nacht. Maar we rolden wel behoorlijk en ik vind dat niet echt prettig en ga dan veel binnen zitten want dan heb je er minder last van.

Marten heeft de eerste avond gekookt en dat is een waar kunsstuk, alles wat niet vaststaat vliegt heen en weer. De tweede avond was het mijn beurt en omdat ik een antislipmat had neergelegd ging dat al beter, al sta je dansend achter het fornuis. Het verorberen van deze maaltijd liep dus geheel anders dan verwacht. Een harde klap en bij mij algehele paniek. We waren onbestuurbaar en op de plotter niet zo ver van de kant en we werden naar die rotsige kant geduwd door de harde wind. Dit was mijn worst case scenario, in mijn hoofd schoot “Alarmfase 1”. Gelukkig kon ik wel handelen maar heb een heleboel schietgebedjes gedaan , vooral toen Marten toch op het voordek moest zijn om het grootzeil te laten zakken. Toen dit gebeurd was en de motor het weer deed en Marten kon sturen viel de spanning wat van me af, alhoewel het nog wel een tijdje duurde voordat ik mijn vertrouwen terug had en ben toen als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag ging de stuurautomaat steeds vaker in storing en moest er met de hand gestuurd worden. Wat een kanjer is mijn vent!

Na aankomst in de haven hebben we na een korte slaap de dingen op een rijtje gezet en zijn er wel achter wat er zoal verkeerd gegaan is, een groot leermoment.

Nu zijn we op onze “voorlopige” eindbestemming en dat voelt heerlijk! Op Lanzarote blijven we tot na nieuwjaarsdag dus genoeg tijd om het eiland te verkennen.

 

                   Onze boot is het rode driehoekje in Arrecife