Golf van Biskaje. (La Rochelle > Gijon Noord Spanje, 240 mijl)

Bij het vertrek uit La Rochelle staat er een lekker windje dat onze zeilen doet bollen. Met een snelheid van rond de 10km/hr varen we langs de eerder genoemde eilanden tegelijk met meerdere boten die in de baai zullen achterblijven. De temperatuur is aangenaam, en de laatste weerberichten bevestigen wat we al wisten. 240 Mijl te gaan. Zo’n oversteek is wel even een ‘dingetje’ met veel onzekerheden. Wat gaat de wind doen? Hoeveel golven staan er op de deining? Gaat het goed met de motor? Wat als….?

Maar, we zijn er klaar voor. Diny heeft de knop omgedraaid en de drempel overwonnen. Boodschappen aan boord en de tank vol voor als we veel moeten motoren.

De eerste uren varen we met de uitgaande stroom mee en doen 8 knopen over de grond. Dat is twee knopen meer dan onze snelheidsmeter aangeeft.

De boot is in zijn element want we gaan op bijna rompsnelheid zonder overdreven gerol. Voor het donker wordt zet ik een rif in het zeil om te voorkomen dat we dat eventueel in het donker moeten doen. De zon gaat prachtig onder. Later neemt de wind af en gaat de motor erbij. We delen de wacht in om Diny zoveel mogelijk slaap tijdens donker te geven. De nacht breekt aan, de sterren dienen zich aan, we zien de vinnen van een groep dolfijnen. Vogels scheren over de golven. Het is donker en ik voel mij helemaal in mijn element. Het toplicht steekt af tegen de sterrenhemel. De maan komt op en werpt een zilverlicht over de omgeving. Ik zit, observeer en geniet. Als de uren verstrijken voel ik er nog helemaal niets voor om Diny onder het dekbed vandaan te halen. Ik voel me niet moe, geniet intens. Vallende sterren (ik zie er drie die nacht) maken het beeld compleet.

Als Diny in de vroege ochtend de wacht op zich neemt lig ik lekker op de bank onder een dekbed. Er is een vissersvloot onderweg die onze koers kruist, en Diny moet een aantal keren de snelheid/koers aanpassen. Een Belgische visser roepen we op omdat, terwijl wij voor hem aan het uitwijken zijn, zijn koers weer voor de onze lijkt uit te zetten. Na een vriendelijk contact wijkt hij snel uit.

Als ik eenmaal weer aan het doezelen ben hoor ik een rare kreet van Diny. Geen kreet die ik eerder gehoord heb en ik kan het dus ook niet thuis brengen. Klauter mijn bed uit. ‘ Walvis…. Vlak voor de boot’ stamelt ze. Ik kijk en zie de beroering in het water van iets groots recht voor de boeg op geen twee meter afstand. Net of een grote sleepboot vol gas het water heeft beroert. Het dier is weggedoken. Recht voor ons. Ik heb ‘m net niet gezien….

De wind is verder afgenomen en de Golf (ja Hoofdletter) wordt vlakker.

                                Vlak

                                                                                                                                      Vlakker

                                                                 Vlakst!

                                                            De buiten douche: Zo kan het dus ook in de Golf van Biskaje!

Het zonnetje komt bij en we hebben vol zicht op de deining om ons heen. Eigenlijk voel je die helemaal niet, maar als je naar de horizon kijkt zie je bergen en dalen. We varen inmiddels over water van 4 km diep! De dag verstrijkt zonder bijzonderheden en als de avond zich aandient voor de tweede nacht op zee beleven we  opnieuw zo’n moment van geluk.

De zonsondergang is prachtig, schaapswolkjes hier en daar, veel blauw in de  lucht met wolkjes die langzaam rood kleuren. Ik zie aan de horizon een frontje hangen. We moeten nog zo’n 40 mijl gaan dus zo’n acht uur varen. We hebben de snelheid van de boot aangepast om toch met licht aan te komen. Wat blijkt? Het frontje wat ik dacht te zien blijkt het Cantabrisch Gebergte van Spanje te zijn! En dat zien we op 70 kilometer afstand! De omstandigheden aan boord kunnen niet beter. Wat een genot. Biertje en sigaar erbij! De nacht verloopt prima, we zien de vuurtorens aan de kust die hun licht vele mijlen over zee uitspreiden, later zien we de lichten van de kust. We gaan recht op ons doel af en het is gelukkig niet mistig. (dat is hier aan de kust vaak het geval vanwege de hoge luchtvochtigheid). De lichten van de stad verschuilen die lichten van de boeien. Een knipperende groene boei blijkt later via oranje op rood te springen en wordt vrolijk weer groen.

Om 07.00 uur varen we de haven in met behulp van de plotter en begint het licht te worden en maken we vast in de haven van Gijon. Champagne! (met dank aan Pieter en Monique die niet alleen ons deze traditie bijbrachten, maar ook nog een fantastische fles aan ons meegegeven hebben.)

We genieten even na en schuiven ons bed in om ons om 10.30 uur door de douane wakker te laten kloppen….