Vervolg op mail Watsgeburt?

We liggen inmiddels in Santa Marta, Colombia als ik dit schrijf en daarom begin ik met een terugblik. Ik zal het zo kort mogelijk houden en zal dus ook vele leuke dingen moeten inkorten die eigenlijk de moeite waard zijn om te delen.

We arriveerden in Curaçao begin juni 2019 en hadden met Fleur afgesproken dat ze daar naartoe zou komen dat is dus inmiddels een half jaar geleden. In het vorig verslag had ik over Fleurs bezoek al geschreven dus dat slaan we over.

We liggen in het Spaanse water en wennen al snel. Wij zijn hier gekomen na Bonaire wat een onvergetelijke ervaring was. Er liggen enkele bekenden in het Spaanse water waaronder Pieter en Inge van de Baerne die hier nu al zes jaar verblijven na een tocht van een 20-tal jaren. Ze maken ons al snel wegwijs op het eiland en zo vinden we ‘de lekkerste loempia’s van de hele wereld’, ‘de beste nachos van het eiland’, ‘ de goedkoopste supermarkt’ en nog veel andere zaken. Een ding is al snel veranderd in een traditie en dat is het bezoek aan het Wilhelminaplein op donderdag. Reuze gezellig met happy hour en de zg daghap, live muziek met na afloop een bezoekje aan de Mundo Bizarro waar op de Cubaanse muziek de salsa wordt gedanst. Een klein kroegje in Pieter Maai waaromheen op straat oude stoelen en versleten bankstellen staan geplaatst zodat de heerlijk kunt meegenieten van de dansers en de muziek.

                          Kerst versiering op het Wilhelminaplein: Diny en ik verstopt in de C en U.

Dan volgt er voor ons een kort bezoek aan Nederland waar we de gemeente Zaanstad moeten bevredigen in hun drang om ons uit te schrijven omdat we niet 4 maanden per jaar achter onze eigen geraniums verblijven. Er loopt namelijk een officieel onderzoek naar onze verblijfplaats. Uiteindelijk blijkt dat we volgens een artikel over ‘ op een boot verblijven’ voor een periode van twee jaar een briefadres mogen aanvragen op ons eigen adres. Daarvoor moeten we wel in persoon aan het loket verschijnen en bewijzen dat onze boot in NL staat ingeschreven. Gelukkig volstaat een IPC voor dit laatste.

Toch genieten we van ons bezoek; Zoveel gezellige momenten bij onze vrienden! Waar verdienen we het aan? Verder bezoeken we Jiske even in Spanje. Leuk om te zien waar ze woont en werkt.

In Curaçao staat de boot inmiddels op de kant bij de Marina Curaçao. Een prima plek om aan de boot te werken inclusief een wekelijkse BBQ en voldoende vakmanschap om ons heen. Dat laatste was ook nodig want de Dayak had op een aantal plekken laswerk aan de romp nodig. Dat klussen aan een boot altijd tegenvalt hoef ik booteigenaren niet uit te leggen, ik dacht in een week of drie klaar te zijn, het werden er bijna 10. En dat in temperaturen van ver boven de 30 graden. Niet klagen jongen, je hebt nu eenmaal een oudere stalen boot…

We hadden het zo gepland dat Diny drie weken later dan ik in Curaçao zou arriveren en dat we dan door konden gaan. Met al die tegenslagen doe ik wel een heel erg groot beroep op haar geduld en inleving. Ikzelf mopper er flink op los hetgeen het er niet beter op maakt.

Dan eindelijk te water! (Zaans dialect)

Het is feest in Willemstad en voor ons houdt dat in dat we met de Dayak en een 9-tal andere schepen zijn uitgenodigd om rondjes te varen bij de pontjesbrug uitgedost met vlaggen en voorzien van een ruime hoeveelheid bier.

Wanneer krijg je deze kans! We overnachten ook midden in het centrum bij de floating groentemarkt. Die markt is overigens als gevolg van de boycot met Venezuela geheel verlaten. Maar dat mag de pret niet drukken.

Als de Curaçaoënaars een feestje vieren dan doen ze dat ook goed, we doen ook lekker mee.

De gezelligheid spat uit het stadscentrum dat ondersteund wordt door trommelaars en live-muziek. Je ziet dat het carnaval gevoel er goed in zit. We merken dat een paar weken later ook als Sinterklaas arriveert.

                                Het is echt feest! De Pieten zijn in alle kleuren aanwezig op die dag.

Later zien we ze ook verschijnen op tal van andere plekken en zijn ze zwarter dan zwart. Het doet me denken aan onze expat tijd waar er van deze festiviteiten ook echt wat gemaakt werd. Hier in Curaçao is dat ook. Dansjes op straat op trommel muziek en alle kinderen doen mee. Heerlijk om te zien en dit mee te maken.

Onze vertraging heeft ook een positieve kant, we hebben inmiddels ook een visum voor Amerika kunnen aanvragen en gekregen, voor later.

Wat er ook gebeurt in deze tijd is dat we ons zeilplan voor dit seizoen maken. Dat heeft heel wat voeten in aarde gehad omdat er regelmatig overvallen op medezeilers zijn geweest in het gebied waar we naartoe willen. Erg vervelend. Uiteindelijk besluiten we om bij ons oude plan te blijven omdat we zo graag Colombia willen bezoeken. Collega zeilers kiezen voor de route via Jamaica naar Cuba, maar dat doen we wel volgend seizoen.

We laten het werklijstje van de Dayak voor wat het is en bereiden onze trip naar Aruba voor. Een mijl of 65, zo’n 11 uur varen. Jiske zal daar arriveren. We zijn van plan in een baai op Curacao te ankeren (Santa Cruz) en dan in alle vroegte door te gaan zodat we er een dagtochtje van maken, maar als we eenmaal buitengaats zijn en de Dayak met 3 knopen alleen op de genua de goede richting in dobbert besluiten we om toch maar koers te zetten naar Oranjestad en de nacht door te zeilen. Het wordt een knobbelig tochtje met weinig wind en een rommelige zee. Stroom mee van achter zorgt ervoor dat we nog in donker aankomen maar ik rol het voorzeil weg en we dobberen nog een paar uurtjes in de luwte van het eiland zodat we met licht de inklaarpost van Barcedera, Aruba bereiken.

Het inklaren is snel verlopen, en we ankeren bij het vliegveld en 2.5 meter diep water achter het rif. Ik zet 20 meter ankerketting uit. 4 of 5 keer de diepte is de richtlijn, maar toch wat extra. Het houdt goed de eerste twee dagen ook als er windvlagen langskomen.

Op zich is Aruba voor ons niet zo interessant. Oranjestad is aardig maar Willemstad is leuker. Een beetje supermarkt is er niet op loopafstand. Wel komen er veel cruiseboten. Soms wel drie te gelijk.

Toen we op dag drie van het stadje terugliepen zag ik een boot vlakbij het rif die wel op de onze leek. Het was echter te ver weg om direct te constateren dat het de Dayak was. Het besef kwam wat later toen we zicht kregen op onze ankerplek en de Dayak er niet lag… Opeens hadden we heeeel veel haast om bij onze dingy (bijboot) te komen….

Gelukkig had het anker van de Dayak toch weer vat gekregen op de bodem en konden we haar weer terug brengen naar de originele ankerplaats. Dit keer maar achter het anker aan gedoken en het in de met gras bedekte bodem geforceerd. Nu met 30 meter ketting. Ik denk dat de reden van dat we los zijn geraakt ligt in het feit dat we achter het anker ‘zeilen’. De windvlagen komen van diverse kanten en dat zorgt dat de boot achter het anker slingert. De vlagen de dagen ervoor gaven dat effect niet. Raar gevoel aan over gehouden, snel het anker alarm op de iPad aangezet om toch te kunnen slapen.

Diner aan het strand. Het toplicht van de Dayak is net te zien.

Kort nadat Jiske is geland dient zich een weerwindow aan voor onze tocht naar Santa Marta, 350 mijl te gaan. Licht weer in het vooruitzicht is precies wat we willen want in iedere pilot staat te lezen dat je in dit gebied 10 knopen bij de voorspelling op moet tellen vanwege het Sierra Nevada gebergte. Ook is dit gebied waar we invaren berucht om hogere golven. In december staat er gemiddeld op 1 van de 3 dagen golven van 3 meter hoog. Verder kennen we verhalen van monstergolven, onweersbuien met 45 knopen wind enzovoort.

Onze tocht verloopt prima, we hebben zelfs de motor regelmatig bij om onze voortgang te verzekeren. Verder worden we getrakteerd op soms wel 2 knopen stroom mee! Het resultaat mag er zijn; na 54 uur meren we af in Santa Marta!

Zie hoe dicht we langs de Venezolaanse kust gaan. Soms zien we de lichtreflectie van de steden tegen de wolken. We volgen de 1000 meter dieptelijn om opbouw van golven te vermijden.

 Onze AIS moet gerepareerd, we kunnen nog wel ontvangen maar onze positie en naam uitzenden naar andere schepen lukt niet. Dat blijkt omdat we drie keer contact opnemen met oplopende en passerende schepen.

                     Rustige zee, stuurautomaat aan, prima temperatuurtje, lekker op weg na een half jaar Curaçao! 

In de marina van Santa Marta, waar we al per email contact hebben gehad, worden we hartelijk ontvangen en zij nemen de inklaring (moet door een agent gedaan) voor hun rekening. Government tax is natuurlijk niet inbegrepen.

Prima plek en we liggen vrijwel in het oude centrum dat heel levendig blijkt te zijn.

Santa Marta, in 1515 gesticht door de Spanjaarden ligt aan het uiteinde van de Sierra Nevada. Onderweg langs de kust zagen we al indrukwekkend hoge bergen van het Tayrona National Park. Hier vandaan werd het gestolen goud verscheept naar Spanje. Na diverse plunderingen besloten de Spanjaarden om deze transporten en opslag van dit edele metaal naar Cartagena te verhuizen. Het oude centrum hier bruist van het leven en doet ons denken aan een mix van Miri in Maleisië, Kaap Verdie en Suriname. Dat de levenstandaard hier een stuk lager ligt dan bij ons is heel duidelijk. Veel bedrijvigheid is er wel, iedereen handelt wel in iets. Kleine winkeltjes, stalletjes, kraampjes, of gewoon een kleed op de grond met koopwaar. Dat alles gemixt met veel lawaai van brommers en taxi’s. Doet gezellig en groezelig aan. Wel veel politie op straat, inclusief automatische wapens en kogelvrije vesten. En dan zie je ook nog wat meer zwervers op straat. Het is ‘s avonds een drukte van jewelste langs de gezelligste straatjes in het centrum. En kerstverlichting overal.

Voor ons is het fijn dat de supermarkt goed gevuld is. Groente in overvloed en betaalbaar. De prijs van een ontbijtje langs de boulevard doet je je afvragen of je nog wel zelf iets aan boord wil hebben. Een flesje bier bij de jachthaven kost je 80 eurocent.

Dan boeken we een rb&b in het dorpje Minca op 15 km van Santa Marta. De busrit, in een busje van 8 personen, doet er een klein half uur over en dan belanden we in een backpackersdorp in de bergen en in het groen. Groepjes motorrijders staan je op te wachten bij de busstop en achterop brengen ze je verder op de onverharde wegen rondom het dorp waar het barst van de hostels en jongelui met een zware vracht op de rug op zoek naar het volgende vegan restaurant. Want ook dat is hier populair. We vinden ons onderkomen met moeite. Het ligt aan de rivier met een provisorische hangbrug naar de overkant. Het is goed en ruim. Een groot balkon van meerdere lagen.

Tranquilo! Alleen blijkt onze bescherming tegen de muggen niet te werken…

We zien veel gekleurde vogels en zelfs een grote uil. De toekan blijft voor ons vooralsnog verborgen.

Achterop de motor gaan we de volgende dag de berg op om lopend weer naar beneden te komen. De bestuurders zijn behendig en weten alle kuilen te mijden. Bovenop is een hostel dat de eeuwige rust uitstraalt. Het is vlak naast een indianen dorpje van 5 huisjes.

Bijna niet te geloven dat dit zo dicht bij de bewoonde wereld bestaat en hun leven is.

                                       Jiske herkent dit gevoel van haar eerdere bezoek aan Colombia.

                                                               Tranquilo….Zen…Yoga…Vegan…

We blijven eigenlijk te lang hangen om onze volle wandeling af te maken en nemen een shortcut terug naar het dorp. Onze eerste kennismaking zit er op en het proeft naar meer!

En dat gaan we ook doen. Dit land heeft echt veel te bieden!