Home
De Dayak
De bemanning
Het plan
Reisverslagen
Girls talk
07-'17 Hoe gaat het?
07-'17 gewenning?
08-'17 girls talk 3
08-'17 Espana GT4
09-'17 Coruna GT5
10-'17 Portugal GT6
10-'17 GT7
11-'17 GT8
12-'17 GT9
02-'18 GT10
04-'18 GT11
07-'18 GT12
10-'18 GT13
12-'18 GT14
02-'19 GT15
03-'19 GT16
05-'19 GT17
07-'19 GT18
02-'20 GT19
Notities
Fotoalbum
Waar zijn we nu?
Gastenboek
Links
Contact
Mail adres opgeven?

Fleurs bijdrage, en die van Diny daaronder.

Mijn vakantie in Curaçao

Ik ben net terug van mijn ouders en dit keer heb ik ze in Curaçao gezien. Dit stond helemaal niet op mijn bucketlist. Maar mijn moeder kreeg heimwee en als trouwe dochter ben ik erheen gegaan, niet wetende wat ik kon verwachten van Curaçao.

Net voor het avondeten vlieg ik Curaçao binnen. Toen ik in Nederland vertrok had ik nog een jas, een vest en een lange broek aan. Aangekomen in Curaçao zoek ik de dichtstbijzijnde W.C. om snel alles uit te trekken en in mijn koffer te proppen. De rij voor de douane gaat in een Curaçaos tempo en tegen de tijd dat ik het vliegveld uitloop heeft er zich al een dunne film zweet op mijn bovenlip gevormd.

Het is hartstikke leuk om mijn ouders weer te zien, ze begroeten me enthousiast en we lopen naar de auto. Onderweg vertellen ze dat Jiske vanmorgen heeft gebeld en dat zij door een auto van haar scooter is gereden. Dat is even een vervelende binnenkomer. Met Jiske gaat het aardig. Ze heeft een paar gekneusde ribben en een snee op haar voorhoofd die inmiddels is gehecht. Haar collega zat tijdens het ongeluk achterop en met haar gaat het minder goed. Die ligt in het ziekenhuis en moet geopereerd worden. Daarna zal ze naar Nederland gaan om te revalideren.

Tijdens de hele vakantie houden we nauw contact met Jiske. Gelukkig kan je tegenwoordig makkelijk videobellen. Daarmee en met appjes worden we elke paar uur op de hoogte gesteld van hoe alles gaat.

Op weg naar de Dayak rijden we langs vervallen huizen, bergen afval en best een aantal straathonden. Ik kijk naar buiten en ben niet echt onder de indruk van dit tropisch eiland.  

Tijdens de week wen ik steeds meer aan de omgeving en zie ik ook de mooie dingen die Curaçao te bieden heeft. We gaan een paar keer snorkelen. Op een zonnige dag bezoeken we een schildpaddenstrand. Ik heb ooit tijdens het duiken eens vluchtig een schildpad gezien en kijk er naar uit om ze eens goed in de zee te kunnen bekijken. Er staat een schildpaddenfluisteraar die elk uur de schildpadden bij zich roept. Ik zie tot zes schildpadden per keer langs zwemmen. Hun schild heeft prachtige tekeningen en hun prachtige grote ogen houden ons lui in de gaten. Ze zijn zo dichtbij dat ik ze zou kunnen aanraken. Maar dat mag niet, dus ik houd braaf mijn handen thuis. De schildpadden negeren ons en eten het zeewier en het voer dat de schildpaddenfluisteraar in het water gooit. De beelden zijn prachtig en ik geniet volop!

Een paar dagen later keer gaan we snorkelen bij een plekje dat bekend staat als Tugboat beach. Het is een mini strandje, vergezeld door een gigantische, lelijke (maar echt heel lelijke) boot. Boven het water is er niet veel aan. Maar onder water is het prachtig! In een hoek van de baai staan allemaal ‘boompjes’ met babykoraal die ze daar kweken. In een andere hoek, richting open zee, zien we in het kristalheldere, blauwe water de beroemde Tugboat. Het kleine bootje zit inmiddels onder het koraal en heeft enorm veel vissen aangetrokken. Papa heeft voor de gelegenheid brood meegenomen en voert de gretige vissen. Alle kleuren schieten langs: geel, blauw, rood en meer. Het is een prachtige ervaring. Helemaal als ik ook een stukje brood krijg en alle vissen enthousiast om mij heen beginnen te zwemmen.

 

                                                                 Vissen voeren bij de tugboat

 

                                          Onderwater wordt nieuwe koraal gekweekt aan de hangnetjes.

 

Naast het snorkelen hebben we natuurlijk ook met een boek bij het water gezeten. Dat hoort bij een vakantie op een tropisch eiland. We zijn twee keer naar het prachtige Papagayo Beach resort geweest. Daar hebben we lekker met onze kont op een strandbed de dag doorgebracht. Af en toe lopen we het verkoelende water in als het even te heet wordt. We hebben daar ook heerlijk geluncht, al is dat op Curaçao echt niet goedkoop!

  

                                                            Hier moet je wel even wennen!

Op een minder zonnige dag zijn we naar Pig Beach geweest. Het weer was lekker en er hing een wolkendeken in de lucht. Niet erg, want met 30 graden wil je niet de hele tijd in zon zitten. Bovendien ben ik al een keer goed verbrand geweest. Pig Beach is een idyllisch strandje omringd door rotsen aan de prachtige azuurblauwe zee. Ik verbaas me weer over hoe kristalhelder het water is. Vandaag voelt het water echt koud aan en het duurt even voordat ik door ben. Op het strand lopen vier kleine wilde zwarte biggetjes. Ze worden Woody en Willy genoemd. Hoe de andere twee heten weet ik niet en dus die noem ik ook maar Woody en Willy. Woody en Willy scharrelen blij over het strand en genieten net als wij van de prachtige omgeving. Woody heeft me even aangetikt met zijn kleine snuit. Super schattig! Ik heb hem beloofd nooit meer spareribs te eten. Volgens mij vond hij dat heel fijn.

                                            Op de pondjesbrug met Otrabanda op de achtergrond.

In de buurt van het vliegveld is een natuurlijke grot. Verborgen voor de gewone mens, maar als je er specifiek naar op zoek gaat kan je het makkelijk vinden. Deze grot is er al vanaf de ijstijd. Al het smeltende water heeft prachtige vormen achtergelaten in het gesteente. Als we de grot inlopen zien we roetresten aan het plafond. Dit is namelijk een vluchtoord geweest voor weggelopen slaven. Zij konden niks zien in het donker van de grot, dus namen ze fakkels mee. Het zal vast griezelig zijn geweest voor ze. Onze gids vertelt ons ook dat als het bovengronds regent, het water naar beneden sijpelt. Daardoor vormen zich stalactieten en stalagmieten. Een centimeter stalactiet doet er 100 jaar over om te groeien en de stalactieten hier zijn makkelijk anderhalve meter lang. Prachtig om zoiets te zien.

                                  HATO grto bij het vliegveld

Willemstad is een ervaring op zichzelf. Het staat vol met gekleurde huisjes die, als je het verhaal moet geloven, zijn geverfd omdat de koning (?) van Curaçao pijn kreeg aan zijn ogen van het felle wit. Het resultaat is een stad met Nederlandse huisjes in alle soorten kleuren. Het voelt een beetje raar dat iedereen perfect Nederlands spreekt, er overal ophaalbruggen te vinden zijn en je zelfs een broodje kroket kan bestellen. Na een tijdje wen ik eraan en vind ik het eigenlijk wel heel handig. Ik ga er met mama heen om te shoppen. In een winkeltje vindt zij een fantastische bikinitop. Ja ja, mijn moeder durft inmiddels gewoon weer in bikini! Ik vind het super stoer. In een ander winkeltje vind ik een fantastisch shirtje die niet zou misstaan als ik ooit auditie zou doen voor de rol als cowgirl.

 

Als ik mijn ouders uitzwaai op het vliegveld denk ik dat ik hier misschien toch nog een keer zal komen. Het is altijd verdrietig om afscheid te nemen, maar thuis wacht een knuffel en een kus van mijn vriend en een kopje van onze twee katten op me. Die heb ik de laatste dagen erg gemist.

 

 

Inmiddels, terug in Nederland, vind ik dat de tijd is omgevlogen. Het liefst had ik nog een paar weekjes gebleven. Maar ja, zoals mijn moeder altijd zegt, “Het blijft geen feest”. Tot de volgende keer dan maar weer!

 

 

***************************************************************************************************

 

 

 

Diny's bijdrage aan GT07-'19

Eigenlijk zouden we gaan snorkelen maar omdat ik nog steeds een verslagje wil schrijven doen we dat morgen maar.

 Zo ziet ons leven er nu uit. Maak je niet druk, we hebben alle tijd! En dat is nu net het punt, is veel tijd hebben fijn?

Ik kon me het van tevoren niet voorstellen hoe het is om ruim 4 maanden op 1 plek te moeten blijven, dit i.v.m. het orkaanseizoen. We zijn er nu 5 weken en het begint te wennen d.w.z. we weten inmiddels waar we het beste allerlei boodschappen kunnen doen, waar de mooiste strandjes zijn en leren steeds meer mensen kennen o.a. door het Happy Hour gevolgd door een Captains Dinner in het restaurant hier aan de baai.

                                                            Wilhelminaplein.

Omdat ik bang was dat ik me zou gaan vervelen had ik geïnformeerd naar een vrijwilligers baantje bij het dierenasiel. Toen ik las dat er een groot overschot is aan honden, en ze het beleid voeren om honden die er langer zijn dan een week te laten inslapen heb ik er vanaf gezien. Niet omdat ik het ermee oneens ben maar om daarmee direct in aanraking te komen vind ik te moeilijk.

Nu iets anders bedenken om naast de gewone dagelijkse dingen te gaan doen.

Marten is begonnen met het schilderen binnen in de boot. De buitenkant wordt gedaan als de boot op de kant staat.

Ik heb me opgeworpen om een fotoboek te gaan maken en te bedenken dat we ong. 4000 foto’s hebben is dat een klus waar ik even mee bezig ben. (bedankt Monique voor de tip)

En Marten en ik hebben afgesproken de Spaanse les weer op te pakken en het streven is daar iedere dag een uurtje mee bezig te zijn. Dit is nuttig voor onze verdere reis. Hoewel we nog niet weten hoe die gaat  is het wel zeker dat we in een Spaanstalig gebied zullen komen. Hier in Curaçao is het makkelijk, iedereen spreekt naast Papiamento ook Nederlands en vaak ook nog Engels.

Volgens Wikipedia wonen hier 80 procent Nederlanders en dat is goed te merken ook. Veel bedrijfjes en winkels zijn in handen van Nederlanders.

Het is dan ook makkelijk om boodschappen te doen.

 Alle supermarkten hebben heel veel Nederlandse producten, er is momenteel zelfs verse boerenkoolJ. Ook betalen we in guldens, alleen zijn die de helft waard van euro’s. Gelukkig kunnen we de genoemde prijzen delen door twee want het is behoorlijk duur hier.

Er is een Nederlandse kapper en die heeft mijn laatste gekleurde haren eruit geknipt dus ik ga nu met een grijs hoofd door het leven. Even wennen!

                          Mama, ik lijk steeds meer op jou….

 We luisteren naar een Nederlandse radiozender en blijven zo ook op de hoogte van Nederlands nieuws en muziek, dus eigenlijk lijkt het net of we in Nederland zijn maar dan is het veeel warmer.

We hebben voor de hele periode een auto gehuurd, zonder auto kom je hier niet ver want het ov is niet echt goed op elkaar afgestemd. Maar met een auto gaat het prima en kan je dus af en toe naar die heerlijke strandjes! Dat hebben we natuurlijk ook gedaan toen Fleur hier was, dat was genieten! Ze heeft er zelf ook een verslagje over geschreven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om de conditie een beetje op peil te houden zwemmen we rondjes om de boot.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De domper was alleen dat een paar uur voor Fleur hier aankwam Jiske had gebeld dat ze met de scooter was geschept door een auto. Ze had een snee in haar voorhoofd, gekneusde ribben en ws een lichte hersenschudding maar verder gelukkig niets. Haar collega die bij haar achterop zat was er slechter aan toe. Ze had op 5 plaatsen haar been gebroken. 

Dan voel je wel dat je ver weg zit en niet zomaar langs kan gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Willemstad is een leuke stad (geworden). Ze hebben er veel aan gedaan om het er mooi uit te laten zien. We hebben een stadswandeling gemaakt en kwamen door de leukste straatjes met huizen in allerlei pasteltinten. De pondjesbrug met de huizen langs het water zijn wel bekend maar dat er omheen ook leuke straten met mooie gebouwen waren had ik niet verwacht. Het Wilhelminaplein is vooral op donderdagavond erg gezellig, bij bar Wilhelmina de daghap voor 7 euro (altijd lekker) met altijd goede livemuziek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op het Brionplein worden de festiviteiten gehouden, onlangs nog El Dia di Bandera (dag van de vlag/vlaggetjesdag) met de hele dag dansvoorstellingen, muziek en lekkere hapjes. Het was echt feest. Wat opviel was dat er die dag vooral lokale mensen op de been waren terwijl je anders in de stad meer Westerlingen ziet. ( al dan niet van de cruiseschepen)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                Heerlijk uitgedost

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor onze reis vertelde onze buurvrouw wel eens over haar zus plus man die al 26 jaar met de boot op reis zijn waarvan de laatste 6 jaar in Curacao. Onlangs hebben we kennis met hen gemaakt en dat is zo inspirerend. Ze kunnen ons zo veel vertellen en informatie geven, dat is heel fijn. Zij hebben in die 20 jaar gevaren vanuit Nederland naar Brazilie, de Carieb, Midden-Amerika t/m Mexico en dan langs Amerika omhoog tot Canada.

Nu zijn ze bijna 80 en blijven voorgoed in Curacao, ze zijn Curacaoenaars geworden. Er liggen hier trouwens meer 80ers, dus wat geraniums! We voelen ons nog bijna jong alhoewel hier ook wel veel jongere mensen liggen (waarvan je denkt waar doen ze het van).

Op 27 juni was het 2 jaar geleden dat wij zelf vertrokken zijn uit Nederland. 26 Jaar zullen we nooit halen maar wij hadden eigenlijk het idee om voor 1 jaar weg te gaan. Nu is er zomaar een jaar bijgekomen en we hebben nog geen idee wanneer we terug zullen gaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Nadat we de kakkerlakken uitgeroeid hadden dachten we dat we een muis aan boord hadden. Er was elke keer een hap uit onze banaan gegeten, een mooi rond gaatje met leeg daaronder. We hadden een muizenplak van iemand gekregen en die naast de banaan gelegd. De volgende ochtend hadden we beet. Geen muis maar een vleermuis (oooh). Gelukkig was hij dood. Wat een mooi beestje. Zielig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In september gaan we voor een paar weken naar Nederland en daar heb ik weer veel zin in! Ik kijk altijd wel uit naar die onderbreking en weer familie en vrienden te ontmoeten! Maar tot die tijd is het hier ook wel uit te houdenJ.

En als ik een beetje last van heimwee krijg loop ik via de Zaansteeg naar een stukje Zaandam.

 

 

                                                       Voorlopig nog de groeten vanuit Curacao!

bemanningdayak@gmail.com