Home
De Dayak
De bemanning
Het plan
Reisverslagen
Girls talk
07-'17 Hoe gaat het?
07-'17 gewenning?
08-'17 girls talk 3
08-'17 Espana GT4
09-'17 Coruna GT5
10-'17 Portugal GT6
10-'17 GT7
11-'17 GT8
12-'17 GT9
02-'18 GT10
04-'18 GT11
07-'18 GT12
10-'18 GT13
12-'18 GT14
02-'19 GT15
03-'19 GT16
05-'19 GT17
07-'19 GT18
02-'20 GT19
Notities
Fotoalbum
Waar zijn we nu?
Gastenboek
Links
Contact
Mail adres opgeven?

Mijn verslag gaat, net als dat van Marten, ook samen met behoorlijk wat foto's omdat deze vaak voor zich spreken.

 

Ik ben vanaf half december enkele weken in Nederland geweest, inclusief de feestdagen. Gezellig bij Fleur en Bob (op een half lek luchtbed J) en bij Nel en Bou waar ik de laatste dagen voor Bou’s vertrek naar Kaapverdië meemaakte. (beetje zenuwachtig J). Ook gezellige momenten met verschillende vrienden.

Het was een beetje verwarrende tijd met het overlijden van Martens broer en ook een 5 daagse trip met Jiske naar Alicante waar wij voor haar een appartement gingen zoeken omdat zij daar vanaf 7 februari gaat wonen en werken. Dat laatste is in die korte tijd gelukt en ze heeft een leuk appartement gevonden. Succes Jippie!

Marten is 24 december weer teruggegaan naar Kaapverdië om daar de boot in orde te maken voor de overtocht naar Suriname. Jiske en ik zijn 20 januari met het vliegtuig overgestoken naar Suriname (9 uur vliegen haha) om daar nog even vakantie te vieren en de mannen bij aankomst te verwelkomen.

Wij zijn een paar dagen in Paramaribo gebleven, daarna 5 dagen de jungle ingegaan en de laatste week een huisje gehuurd aan de Surinamerivier.

Paramaribo vonden we een beetje ongezellige, rommelige stad waar we ons niet echt senang voelden. De afwisseling tussen mooi en vervallen was te groot. Ook misten we terrasjes. Wat wel bijzonder is, is dat alle straatnamen en borden in het Nederlands zijn en dat ook de mensen om je heen Nederlandse spreken. Het duurde even voordat ik iemand niet in het Engels of Spaans aansprak of in de gaten kreeg niet in het Nederlands iets over iemand te zeggen wat soms tot hilarische situaties leidde.We waren wel onder de indruk van het bekende Fort Zeelandia en ook hebben we een paar leuke restaurantjes gevonden.    

Hieronder een paar foto's met het straatbeeld van Paramaribo.Bijna allemaal houten huizen waarvan er ook verschillende ooit in brand zijn gegaan en nooit meer hersteld. Deze blijven dus gewoon staan, onbewoond. 

 

Soort van winkelstraat

 

 Dure buurt

 

 

 

Ook hier is er een overdekte markthal, geopend 6 dagen per week. Er is ook een grote non-food afdeling.

 

 Dit bord stamt nog uit de tijd dat ik bij de ANWB werkte. Het is ook het enige bord in de wijde omgeving.

 

Midden in het centrum van Paramaribo ligt Fort Zeelandia, aan de Surinamerivier.

Jiske en ik zijn hier geweest en kwamen er nogal onder de indruk vandaan. Wat zich hier allemaal heeft afgespeeld..... Zowel in de slaventijd als de decembermoorden van 1982. 

 

 

      

                                         

 

   

 

 

 

 

 

 

 

Allemaal helden in hun tijd 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De gedenktsteen van de decembermoorden

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

JUNGLE!

Van het verblijf in de jungle hebben we echt genoten! We zaten in een mooi resort op een prachtige plek en hebben met een gids leuke dorpjes bezocht, junglewandeling gemaakt, leuke culturele avond gehad e.d en Jiske is nog ten huwelijk gevraagd.

 Culturele avond. De dansers vonden het erg leuk als Jiske meedanste. En ze kon het minstens zo goed!

 

 

 

Ze komen er aan, vergezeld van een heerlijk Nederlands miezerweertje!

 

 

Het huisje aan de rivier in Domburg  was oke maar wel ver van alles, daarom een auto gehuurd. Jiske was zo moedig om zich op te werpen als bestuurder want dat is daar echt een uitdaging door de verschrikkelijk slechte wegen. We hebben wat tochtjes gemaakt waarbij Jiske soms niet blij was met mijn gezelschap in de auto omdat ik op deze wegen veel te veel meereed,” pas op drempel, gat in de weg!!!” Autorijden is hier vermoeiend.

Na 4 dagen kwamen de mannen, wat een feest! We konden ze vanuit de tuin aan zien komen maar dat wisten zij niet en we moesten heel hard schreeuwen om hun aandacht te trekken. Zij dachten dat we bij het haventje zouden zijn. Zij konden helaas niet aan de kant komen wat de opwinding nog groter maakte, “alleen maar naar kijken maar aankomen niet” en wij zijn gauw in de auto gesprongen om naar het haventje te sjezen. Wat een welkom, vol adrenaline aan beide kanten. Wat een prestatie mannen!

De volgende dag moest er ingeklaard worden. Ze moesten langs 4 verschillende locaties, gekleed in lange broek, net shirt en dichte schoenen (voorschrift) en waren er van 9.00 tot 13.00 uur mee bezig. Daarna een deel van Paramaribo bekeken.

 

Lekker (veel) eten om mijn 65e verjaardag te vieren! 

 

 

 

Na 2 dagen een beetje uitrusten wilden de mannen wel wat van Suriname zien en zijn we naar het Brokopondomeer gereden, dit is een stuwmeer ter grootte van de provincie Utrecht. Om dit te realiseren moesten ong. 5000 bewoners geëvacueerd worden. (rond 1960). Er zijn veel bomen gewoon blijven staan waardoor er nu veel verrotte boomstaken in het meer uitsteken wat een raar en ook wel bijzonder effect geeft. Helaas heeft het stuwmeer zijn functie verloren. We hebben er een uurtje rondgevaren in een korjaal met bootsman, een bijzondere belevenis waarbij we ook nog apen gezien hebben.    

Door onze enthousiaste verhalen wilden de mannen ook een jungletocht maken. Helaas was Jiske toen al naar huis want deze keer hadden we ons verblijf in een authentiek dorp tussen de bewoners en dat was wat Jiske eigenlijk ook had gewild maar konden dat toen niet vinden.

Het was bijzonder en Bele was een goede begeleider die ons veel vertelde over het dorpsleven en hij was de spil van het dorp zodat we daar ook veel van meekregen. We waren de enige toeristen, er kunnen er max 8 zijn. Een fantastische tocht tussen de lokalen, dus zwemmen in de rivier waar ook de was gedaan werd, voorlezen aan kinderen in de buitenbieb, soms eten met wat vrouwen uit het dorp of even langs het schooltje. De jonge kinderen zijn erg blij met onze aandacht. Jammer genoeg willen de mensen niet graag gefotografeerd.

Maar de baby nog wel

Na 2 weken moesten Hans en Boudewijn weer terug naar Nederland. Dus nu de tijd om de boot weer te transformeren tot ons huisje en lekker met z’n 2en te genieten!

We liggen met 10 andere boten, voornamelijk Nederlands, aan de rand van de Surinamerivier en ’s avonds als we in de kuip zitten soms nog steeds in badkleding, en blij zijn met afkoeling, horen we vaak de brulapen. Heel apart.

Aan de kant is een gezellige (zeilers)bar waar we naar toe gaan met ons bijbootje. Er is ook een klein zwembad, dus vaak even baantjes trekken en gezellig wat kletsen met andere zeilers. Soms wordt er een bbq georganiseerd of is er een muziekavond, sommige zeilers blijken ook goede muzikanten te zijn.    

 

 

 

Eigenlijk genieten we met volle teugen na een wat afwachtende start. We willen nog het e.e.a. gaan zien, nog wat klussen aan de boot dus we zijn hier nog niet weg.

Hebben nog een trip gemaakt naar de (rivier)grens met Frans Guyana waar de gevangenis is waar Papillon opgesloten heeft gezeten. We konden die dus van een afstandje bekijken. Wel hierdoor geïnspireerd ’s avonds de film Papillon gekeken.    

 

Maar de Carieb begint te lonken….    

 

bemanningdayak@gmail.com